عاشقان خداوند می‌روند تا با این ماه مبارک و آسمانی، وداع نمایند.

اما دل برکندن از نغمه‌های قدسی و زمزمه‌های عارفانه سحری و چشمه‌های جوشان فیض، چه دشوار است.

تنها باید با این امید با این ماه عزیز خداحافظی کرد که فطر سعید، جان بندگان را به نسیم نوازش و پاداش نیایش می‌نوازد و آرامشی جاودانی و خاطری آسوده با به پایان رسیدن این ضیافت الهی در دلهای مومنان زنده می‌دارد.

با به پایان رسیدن این ضیافت الهی فرشتگان خداوند، عابدان زمین را می‌‌نگرند که این ماه عزیز را به عبودیت سرکرده‌اند و اکنون چشم تمنا به دستهای ملکوت دارند تا چشمه‌های روشن فیض‌ را از دلهایشان بجوشاند و نام عاشقان را در جریده بندگان خاص بنگارد.

مولای عابدان و نیایش گران،‌ این زیباترین روح پرستندگی، حضرت امام زین العابدین(ع) در یکی از ادعیه‌ها، با رمضان وداعی جانسوز کرده است وداعی که چون جان مشتاقان سوزنده و تپنده است و چون نام مقدس عشق هماره زنده.

حضرت عاشقانه از مهربانی رمضان و فروغ تابنده آن سخن می‌گوید و در اندوه فراق رمضان اشک می‌ریزد.

بدرود! ای ماه بزرگ خداوند.

ای عید دوستان خدا.

ای ماه آروز و عمل، ای نام بزرگ خداوند، ای ماه دست‌ یافتن به آرزوها،

بدرود ای ماه خدا، که دل‌ها را بر اثر عبادت و بندگی پروردگار نرم و فروتن کردی،

بدرود ای ماه عزیز که گناهانمان را بر اثر آمرزش و عفو خدای بزرگ در این ماه کم کردی،

درود بر تو ای ماه خدا که چه بسیار گناهانمان را که محو کردی و چه بسیار زشتی‌یمان را پوشاندی.

اکنون،‌ این ماه بزرگ، به پایان خود نزدیک شده است.

از ما جدا خواهد شد و تنهایمان می‌گذارد. و باید ما با این ماه وداع گوییم.

وداع با این ماه، وداعی جانکاه و دشوار است و یقیناً اهل رمضان را دچار غم و اندوه می کند.

اهل معنا، در این ماه خیرشان بیشتر شد و کسانی که گرفتار گناه بودند کمتر به گناه آلوده شدند.

اینک باید با ماه مبارکی وداع کنیم که رفتنش برای ما سخت جانکاه و دشوار است و جدایی او از ما غمگین‌مان می‌سازد.

خدا یا این رمضان را آخرین رمضان عمر ما قرار مده.